Δημοτικό Σχολείο Ορούντας

Αποφασίσαμε φέτος  η χριστουγεννιάτική μας γιορτή να μεταφέρει το μηνυμα του προγράμματος «Πρασινίζω το Σχολείο μου – Πρασινίζω τη Γειτονιά μου».  Έτσι, συζητήσαμε, μελετήσαμε, σκεφτήκαμε και καταλήξαμε σε μια διασκευή και διακειμενική συνεξέταση των παραμυθιών: «Ένα δέντρο μια φορά» του Ευγένιου Τριβιζά και  «Το δέντρο που έδινε» του Σελ Σιλβερσταϊν. Το νέο θεατρικό έργο, που γεννήθηκε μέσα από τις οικολογικές μας ανησυχίες και δράσεις, είχε τίτλο: "Ένα δέντρο, κάποια Χριστούγεννα". 

Τα παιδιά μέσα από αυτή την παράσταση, μπήκαν σε ρόλους ενεργών πολιτών που βλέπουν την αξία των δέντρων, των δασών και αγωνίζονται για τη διαφύλαξη και προστασία του πράσινου. Σκοπός αυτής της προσπάθειας ήταν η καλλιέργεια στάσεων και αξιών στα παιδιά, για τη διαφύλαξη των δέντρων και του περιβάλλοντος γενικότερα. Δράση για να αλλάξουμε προς το καλύτερο το μέλλον του τόπου μας. Δεξιότητες που θέλουμε (και με αυτό τον τρόπο επιδιώκουμε) να έχουμε ως ενεργοί, δημοκρατικοί πολίτες του αύριο!

Απόσπασμα από το έργο μας  "Ένα δέντρο, κάποια Χριστούγεννα":

 "Δέντρο: Αγαπημένα μου παιδιά, καταλαβαίνω τη στεναχώρια σας…. Στα τόσα χρόνια που ζω σε αυτό τον κόσμο, έμαθα πως όλα έχουν ένα τέλος…. Μην ανησυχείτε για μένα! Ναι, θα είχα πολλά χρόνια να ζήσω ακόμα, να προσφέρω τη σκιά μου, το οξυγόνο μου, καταφύγιο σε εσάς και τα τόσα πλάσματα του δάσους… Αλλά τα πράγματα δεν έρχονται πάντα, όπως τα λογαριάζουμε….
Αγόρι: Μα πώς μπορείς να αντιμετωπίζεις το τέλος, με τόση ηρεμία;
Κορίτσι: Αλήθεια, δεν φοβάσαι;
Δέντρο: Αλήθεια, παιδιά μου, δεν φοβάμαι! Έζησα με αγάπη. Ελπίζω τα ξύλα μου να ζεστάνουν κάποια οικογένεια. Εύχομαι τα πλάσματα που φιλοξενώ στα κλαδιά μου να βρουν αλλού καταφύγιο. Και πάνω από όλα, εύχομαι, όταν τελειώσει αυτό το έργο Ανάπτυξης, να φυτευτούν πολλά πολλά δέντρα, που να προσφέρουν ακόμη περισσότερη σκιά και ξεκούραση. Αυτό να ζητήσετε από τη/ον Δήμαρχό σας! Είμαι σίγουρο ότι θα σας ακούσει, εσάς, τα παιδιά!
(Το δέντρο διστάζει, σκέφτεται και λέει): Ξέρετε όμως τι θα ήθελα να ζήσω πριν φύγω από αυτό τον κόσμο;
Παιδιά: Τι; Πες το και θα γίνει αμέσως!
Δέντρο: Πάντα είχα ένα κρυφό καημό…. Να γίνω κι εγώ ένα Χριστουγεννιάτικο Έλατο, με λαμπερά στολίδια, με καμπανούλες, αγγελούδια, και γιορτινές μπάλες. Τι ωραία που θα ήταν, αν μπορούσα να ζήσω αυτό το όνειρο πριν με κόψουν….
Αφηγητής/Αφηγήτρια : Τα μάτια των παιδιών έλαμψαν με μιας… Μια τρελή ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό τους…
Αφηγητής/Αφηγήτρια: Θα αγωνίζονταν για το δέντρο τους και θα το έκαναν με τον πιο όμορφο τρόπο! Την ίδια στιγμή, θα φρόντιζαν να του πραγματοποιήσουν την τελευταία του επιθυμία!
Αφηγητής/Αφηγήτρια: Μόνα τους όμως θα δυσκολεύονταν. Δεν είχαν λεφτά για να αγοράσουν στολίδια. Άρχισαν, λοιπόν, να στύβουν το μυαλό τους, για το πως θα έλυναν το πρόβλημα….
Αφηγητής/Αφηγήτρια: Εκείνη τη νύχτα τα τέσσερα παιδιά δεν πήγαν να καθίσουν, όπως συνήθιζαν, κάτω από τα κλαδιά του Έλατου…"

Φωτογραφίες